Psychodrama daje możliwość spotkania się tego, co na poziomie intelektualnym zostało oddzielone – spotkanie ciała i umysłu. Stwarza przestrzeń do spotkania. I do rozmowy. Za twórcę psychodramy uznaje się wiedeńskiego psychiatrę Jacoba L. Moreno, który na początku lat 20-tych XX wieku stworzył teatr improwizacji, gdzie widzowie byli zapraszani do udziału w eksperymentach teatralnych.
Co umożliwia psychodrama? Aktywizuje do odtwarzania sytuacji z przeszłości, które nie zostały odreagowane i spowodowały stan chorobowy. Daje szansę na poprawę relacji międzyludzkich pacjenta z otoczeniem. Zapewnia prawo do obrony własnego stanowiska przez pacjenta. Zwiększa możliwość prezentowania nieuświadomionych przeżyć emocjonalnych i osiągnięcia w nie wglądu.
Czas w psychodramie Moreno jest czasem subiektywnym i bardzo elastycznym. Możemy przenosić się daleko w przeszłość jak i w przyszłość. Czas w tym znaczeniu nie ma granic osadzonych w realności. Podczas psychodramy protagonista, jak i osoby grające w scenie mają świadomość czasu realnego i kontekstu, w którym odgrywana jest dana scena.
Pionierami asertywności byli amerykańscy behawioryści Joseph Wolpe i Andrew Salter. Stworzyli oni koncepcje zachowań asertywnych odwołując się do powszechnego i uniwersalnego marzenia ludzi, aby wyrażać siebie prawdziwego bez leku i poczucia winy. Kolejni badacze zachowań asertywnych stwierdzili, że w stylu zachowań asertywnych istnieją spore różnice kulturowe.
Tworząc psychodramę dla dorosłych Moreno obserwował małe bawiące się dzieci. W dziecięcej zabawie tkwi bowiem ogromna siła: poprzez zabawę dzieci uczą się, odreagowują napięcia, przeżywają na nowo znane sobie z życia i fikcji sytuacje. I dzieci, i dorośli w psychodramatycznej zabawie mogą stać się każdym, kimś …