Wyodrębnia się trzy fazy procedury psychodramatycznej.
W pierwszej fazie pacjent proszony jest o przedstawienie sytuacji stanowiącej dla niego problem, zamiast opowiadania o niej. Wybiera sobie spośród członków grupy terapeutycznej osoby, które będą mogły reprezentować partnerów konfliktu. Organizuje się wówczas przestrzeń sceny, w której będzie rozgrywane wydarzenie i określa się ogólny zarys scenariusza. Pierwszy etap polega na „rozgrzewce”, dlatego można wykorzystać elementy choreoterapii (arteterapii muzyczno-ruchowej) oraz ćwiczenia pantomimiczne.
Druga faza, etap główny, to najważniejsza część psychodramy, a więc odgrywanie ról w zaimprowizowanych sytuacjach. Wówczas przeszłość pacjenta staje się teraźniejszością. Podczas odgrywania sytuacji z przeszłości terapeuta może przerwać grę i przemieścić grające osoby tak, by każda z nich znalazła się na miejscu „przeciwnika” i miała szansę spojrzeć na konflikt z jego perspektywy. W ten sposób rozwija się empatię oraz zdolność decentracji i współczucia innym. Kiedy pacjent w psychodramie ma trudności w wyrażaniu siebie, inny uczestnik grupy może wejść w jego rolę, by przedstawić nieświadome tendencje czy skrywane uczucia.
Ostatnia, trzecia faza polega na omówieniu odgrywanej sceny, dzieleniu się informacjami zwrotnymi (ang. feedback) o uczuciach i spostrzeżeniach na temat gry. Każdy z uczestników może się również wypowiedzieć o własnych przeżyciach z sytuacji analogicznej do odgrywanej.
Psychodrama to świetna technika terapii i rozwoju dla wszystkich zainteresowanych. Można przepracować trudności życiowe w bezpiecznych warunkach, bo symulowanych na sesji terapeutycznej. Psychodramy nie można jednak zawężać do prostego odgrywania scen.